Week 13 – Epiloog

De afgelopen maanden zijn voorbij gevlogen. Eerst natuurlijk die hele affaire rond Shonay en haar familie. Dan mijn ontmoeting met Peter. Vervolgens een schriftelijk examen. Shonay en ik zijn allebei glansrijk geslaagd. Eerlijk gezegd hadden we niet anders verwacht. En zowel Peter als Jacq hebben hun laatste studiepunten binnen voor dit jaar en zijn weer een stap dichter bij hun gedroomde einddoel.

“Beetje aan het mijmeren?” vraagt Peter me als hij met een bord vol eten mijn kant uit komt. Ik hang zo’n beetje aan een tafel midden in de grote tent. De jaarlijkse familie barbecue. Overal staan, zitten, en hangen mensen. Tantes, ooms, neven, nichten met alle aanhang en kinderen: familie dus in de ruimste zin van het woord. Het is een grote gezellige eetboel. Tussen deze familiemassa door bewegen zich ook nog vrienden.  Ik heb Thijs en zijn vrouw Marjolein gezien, Xavi en Mairi, Thea met haar partner, Twan en Ake, Anna Geurtz en zelfs dokter Kuijpers loopt rond met een bordje en een spatel. En natuurlijk zijn Shonay en Jacq er, en Peter…. Deze mensen weten wel raad met de grote hoeveelheid aangevoerd eten. Zoals altijd heeft mijn moeder zich weer overtroffen. Verschillende salades, schalen met vlees, schalen met vis, spiezen met groentes, sauzen en natuurlijk genoeg te drinken. Alles heeft een plaatsje gekregen op de grote schragentafels. Op een andere tafel staan de borden en glazen. De lepels, vorken en messen wachten uitnodigend in een bestekbak tot ze gepakt worden. De kleurige servetten liggen ernaast. We hebben hard gewerkt om dit voor elkaar te krijgen. Maar het is zoals altijd, weer gelukt. “Ach, als je eenmaal een draaiboek hebt, is het zo gebeurd” zegt mijn moeder dan. En daar heeft ze wel een beetje gelijk in.

“Het is allemaal wel heel snel gegaan” hoor ik Peter zeggen “en gelukkig is het goed afgelopen” “Dat kunnen we wel zeggen” “En nu?” Peter trekt vragend zijn wenkbrauw op. “Hoezo?” “Wat gaan we nu doen. We hebben vakantie. Ga jij nog ergens heen?” Ja, dat was wel het plan. Gewoon ergens aan zee.” Peter lacht bij de herinnering. “Dat lijkt me een goed plan” zegt hij en hij kust me veelbelovend.